Wtorek, 31 marca 2009
|
|
Tekst do rozważania na dzisiejszy dzień:
Łk 15, 11–32
|
|
„Powiedział też: «Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z
nich rzekł do ojca: "Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie
przypada". Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy
syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój
majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w
owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do
jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł
świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się
świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż
to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu
ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem
przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim
synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł
do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i
wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i
ucałował go. A syn rzekł do niego: "Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i
względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem". Lecz
ojciec rzekł do swoich sług: "Przynieście szybko najlepszą szatę i
ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi!
Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się,
ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się".
I zaczęli się bawić.
Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko
domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co
to ma znaczyć. Ten mu rzekł: "Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał
zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego". Na to rozgniewał
się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz
on odpowiedział ojcu: "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem
twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z
przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój
majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę". Lecz
on mu odpowiedział: "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko
moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten
brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął, a odnalazł się".
|
|
|
Na początku modlitwy uczyń
znak krzyża i uświadom sobie przez chwilę, że oto Bóg jest teraz przy
Tobie. Ponieważ chcesz z Nim rozmawiać, więc On Jest Obecny.
Poproś Go więc w tym momencie, aby Duch Święty poruszał Twoją modlitwę,
by On sam ją prowadził. Poproś także, by Pan usuwał w niej wszelkie
przeszkody oraz by oczyścił Twoje zamiary, intencje, pragnienia,
decyzje, czyny - by służyły tylko większej chwale Boga i dobru innych
ludzi.
Poproś
teraz Pana o owoc modlitwy. W tym tygodniu proś szczególnie
o łaskę wewnętrznego POZNANIA Pana, który dla mnie
stał się człowiekiem.
|
| |
- Pewien człowiek miał dwóch synów –
Ojciec jest w tej scenie postacią centralną, ale cała opowieść jest
skupiona na dwóch synach. Nie ma żadnego innego określenia na nich, jak
tylko „starszy” i „młodszy”. Każdy z nas może więc utożsamić się z nimi.
Wczytaj się na początek dobrze w historię obu braci. Najpierw młodszy,
któremu widocznie jest źle w domu ojca i postanawia wziąć całe swoje
dziedzictwo i wyjeżdża daleko. Jakiś kryzys narasta w tym młodszym synu,
jednak nic więcej o tym nie wiemy – widzimy tylko konsekwencje tego: syn
wyprowadza się. Szuka wolności. Źle mu w domu.
Starszy syn również nie przebywa w domu – pracuje w
polu. Na początku nie znamy jego uczuć i pragnień, poznajemy je, kiedy
wraca jego młodszy brat. Jest sfrustrowany tym, że tyle służy, a ani
razu nie mógł się zabawić z przyjaciółmi. Nie może tego ojcu wybaczyć, a
wobec młodszego brata okazuje zazdrość do tego stopnia, że nie nazywa go
„swoim bratem”, lecz „synem ojca”. Wczytaj się dobrze w postawy tych
dwóch synów. Co musiał czuć ojciec: kiedy odchodził młodszy syn, kiedy
wrócił, kiedy musiał skonfrontować się ze starszym synem?
|
- Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i
względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem – to
słowa młodszego syna, który zrozumiał, że wcale nie znalazł wolności.
To, co znalazł, to pozory, iluzja – bo ostatecznie skończył jako głodny
i nagi świniopas. Zdał sobie wtedy sprawę, że prawdziwą wolność miał w
domu ojca, od którego uciekł. Tam w pełni był synem. Zrozumiał
swój błąd, ale czuje, że jest niegodny nazywać się synem. Przypomnij
sobie momenty, w których Ty nie czujesz się dzieckiem Boga? Jak wtedy
siebie traktujesz?
|
- "Oto tyle lat ci służę i nigdy nie
przekroczyłem twojego rozkazu" – czy starszy syn czuje się
rzeczywiście synem? Czy jego słowa nie brzmią bardziej jak słowa sługi
albo najemnika? A przecież on nie opuścił ojca, cały czas jest przy nim,
jest w domu. Czy rzeczywiście? Jest na polu i być może przez swoją
ciężką pracę próbuje „zapracować” na miłość ojca. Ale czy ojciec tego
wymaga od niego? "Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko
moje do ciebie należy” – oto odpowiedź ojca. Czy więc ów syn sam
sobie nie narzucił takiego „prawa”? Ilu jest ludzi wśród nas, którzy nie
czują się wolnymi? Ilu chrześcijan uważa, że potrzebują „zapracować”,
albo wręcz „zaharowywać się” na swoje zbawienie – na coś, co każdy z nas
otrzymuje za darmo? Czy młodszy syn zrobił cokolwiek, by uzyskać
ojcowskie przebaczenie? Czy musiał tej utracony majątek „odpracować”?
Czego nasz Ojciec tak naprawdę oczekuje od nas? Czego pragnie Jego
serce? Czy czujesz się Jego synem/córką? Czy chcesz naprawdę być Jego
Dzieckiem?
|
- A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go
jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu
się na szyję i ucałował go – Wyobraź sobie tę scenę. Zobacz, jak to
zdanie jest naładowane uczuciami. Spróbuj je wszystkie ponazywać. Niech
one Ci choć troszkę przybliżą to, co naprawdę znajduje się w sercu Boga.
Może przy najbliższej spowiedzi przypomnij sobie to zdanie i wyobraź
sobie, że Bóg wychodzi Ci naprzeciw i nie zważając na Twoje grzechy
wzrusza się, widząc Ciebie, wybiega Ci naprzeciw, rzuca Ci się na szyję
i całuje Cię. Co czujesz, kiedy myślisz o tym? Ale skonfrontuj się
również z postawą starszego syna. Czy nie ma w Tobie choćby nutki
„złości”, że On przebacza też tym, których ty nie lubisz? Którzy
przecież są tacy źli? Hipokryci? Pobożni na pokaz? Lub też może czy sam
nie uważasz siebie za niegodnego przebaczenia, sam siebie potępiasz, w
jakiś sposób niszczysz albo nie pozwalasz, by Bóg się wzruszył Tobą,
rzucił Ci się na szyję, ucałował…?
|
| |
Kończąc modlitwę porozmawiaj z
Panem i powiedz Mu o tym, co teraz czujesz, co myślisz, czego
doświadczasz. Niech to będzie spontaniczna rozmowa. Wylej przed Nim
swoje serce, które On przed chwilą poruszył. Pamiętaj, by to, co
będziesz mówił Bogu miało związek z przebytą modlitwą. Zakończ
odmawiając: Ojcze nasz.
Spróbuj zapisać sobie w
„dzienniku duchowym” najważniejsze myśli, światła, uczucia, jakie
pojawiły się podczas całej modlitwy. Jeśli nie masz na to czasu
bezpośrednio po niej, możesz to zrobić później.
o. Grzegorz Ginter SJ
|
|
|
|
|
|
|
| |
|